لحظه ی شروع راسکلنیکف

رادیون رومانویچ راسکلنیکف به چشم های سونیا خیره شد و اشک چشمانش را پر کرد. ناگاه در درونش احساس تازه ای کرد. با خود گفت دیگر زمان فلسفه بافی ِ بیهوده و رنج های ناشی از  آن به پایان رسیده و حال احساس می کنم زندگی جدیدی را آغاز خواهم کرد.

آری پس از آن همه رنج و مشقتی که کشیده بود و مکافاتی که دیده بود ، حال او زندگی را با دستان ِ خود به دست آورده بود. و این زندگی آن زندگی ای نبود که به او به ارث رسیده باشد و یا هدیه ای رایگان باشد ، چون زندگی همگان ... این زندگی ای بود که خود راسکنیکف  آن را به دست آورده بود. و او به خوبی می دانست که این ارزشمند است.

راسکلنیکف نگاهی دوباره به چشمان سونیا انداخت و همه ی رنجی که بر خودش و او  رفته بود را از سر گذراند ، و از ته دلش احساس خوشحالی کرد بابت این لحظه ای که زندگی را به چنگ آورده بود، به حدی که حتی آن رنجها هم در نظرش زیبا آمدند.

شب هنگام ، راسکلنیکف در زندان قلم و کاغذ در دست گرفت و نوشت ؛ از زندگی کردن مردم عادی ، از موجودی که تنها وجود دارد و بس ، آری از شپش ها بیزارم ! من زندگی را به دست خواهم آورد... این را نوشت و با فکر ِ چشمان سونیا به خواب رفت. در خواب دید که سونیا پاهایش را بوسید ، همان گونه که قبلن او پاهای سونیا را به احترام آن همه رنج ِ انسان بوسیده بود.